Working process…

Εδώ και καιρό έχω ξεκινήσει και δουλεύω για τη νέα μου έκθεση ζωγραφικής. Παράλληλα με την εργασία μου, με τις υποχρεώσεις του σπιτιού, τις προπονήσεις του καράτε απο την αρχή του καλοκαιριού του προηγούμενου χρόνου, ξεκίνησα με προσχέδια, πέρασα στην “ιδέα”, το concept της έκθεσης, τα συζήτησα με τον γκαλερίστα που θα τη φιλοξενήσει και αφού βάλαμε τις βάσεις ξεκίνησα να τη δουλεύω. Και ταυτόχρονα το concept άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, να ολοκληρώνεται, να λειαίνεται, να αποκτάει “πόδια” δηλ. προεκτάσεις. Το θέμα που μου πρότεινε και δέχτηκα, μιας και αυτός γνωρίζει την αγορά και είδε και το στυλ μου, έχει να κάνει με τη φύση. Στην αρχή με δυσκόλεψε… εμένα μου αρέσει να ζωγραφίζω πρόσωπα, φιγούρες ή άλλες σκηνές. Αλλά συνέχισα να το δουλεύω. Αρχικά πρόσθεσα και “πόλη” στα θέματά μου. Και μετά διαβάζοντας, σκεπτόμενος και σχεδιάζοντας, άρχισα να βρίσκω τα σημεία της φύσης που ακουμπούν τη δική μου ύπαρξη. Άρχισα να καταλαβαίνω, πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει στη δική μου ζωή η φύση, το δάσος, τα φυτά. Μετά ‘αρχισα να βρίσκω την ομορφιά στη ζωγραφική όλων αυτών, και τέλος τα έκανα δικά μου. Θεωρώ ότι βρήκα τον τρόπο να τα δείξω με τον δικό μου τρόπο και να τα εκθέσω στους ανθρώπους και γιατί όχι να βγάλουν και εκείνοι τα δικά τους συμπεράσματα και συναισθήματα βλέποντας τα. Τώρα που βρίσκομαι στη μέση αυτού του ταξιδιού, μιας και η έκθεση θα γίνει το φθινόπωρο, χαίρομαι το ταξίδι που κάνω. Κάποιες στιγμές αγωνιώ, μιας και είναι ένα ταξίδι σε σκοτάδι και που κάθε φορά ψάχνοντας βρίσκεις τον διακόπτη και ανάβεις το φως. Αγωνιώ πως αυτή τη δουλειά θα την αποδεχτούν όσοι την δουν. Αγωνιώ για το πως θα φαίνεται η ζωγραφική μου στο χώρο της γκαλερί. Και διάφορες τέτιες αγωνίες. Αλλά πρώτη φορά απολαμβάνω την αγωνία μου, συμφιλιώνομαι μαζί της και τη μετατρέπω σε προσμονή.