Survivor 2020

Αυτή τη φορά ο εγκλεισμός είναι πιο δύσκολος από την προηγούμενη. Την άλλη φορά είχε και το στοιχείο της πρωτοτυπίας. Αρχίσαμε να λέμε για back to basics θέματα, για ενδοσκοπήσεις, διαλογισμούς, όπερα στα μπαλκόνια, ζώα στις ερημιές των πόλεων και τέτοια. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Υπάρχει φόβος γιατί τα κρούσματα πλέον είναι δίπλα μας -αν όχι μέσα στο σπίτι μας, υπάρχει εκνευρισμός, κατήφεια, φόβος για την οικονομική επιβίωση όσων επιζήσουν του ιού, μαυρίλα. Όλοι μας ζούμε στην αβεβαιότητα. Και εκεί είναι η στιγμή που λες ‘F.U.” ας γίνει ότι νά’ ναι. Και χαλαρώνεις τον έλεγχο στα πάντα, χαλαρώνεις τις άμυνες -που συνήθως είναι επιθετικές, σταματάς τα όνειρα που λένε θα κάνω αυτό, θα πετύχω αυτό και… ξαναγίνεσαι η “ουσία” σου. Αυτό που πραγματικά είσαι και αυτό στο οποίο αισθάνεσαι καλά.

ΥΓ. Στο χαλάρωμα δεν εννοώ βλακείες τύπου “δεν προσέχω μην μολυνθώ”, μπαίνω σε ασανσέρ με 10 άτομα που βήχουν, κάνω ελεύθερο sex και τέτοια. Μην μπερδευτείτε…